Slaap kindje, ga nou slapen!

Onze oudste dochter Linde sliep het liefst op of dicht tegen ons aan. Sowieso wilde ze het liefst de hele dag in onze armen liggen. Het lukte overdag eigenlijk niet haar in de wieg te laten slapen. Ze sliep meestal in de wagen tijdens wandelingen met de hond of in de draagzak. Linde had veel last van krampjes, dus ik denk dat het haar ook fysiek hielp en kalmeerde, buiten de geborgenheid die ze gewoon heel fijn vond. Wat hebben we veel met haar in onze armen gezeten en gelopen! Ik vond het heel lief en vertederend dat ze zo dicht bij ons wilde zijn, maar onhandig was het soms wel.

Als ik alleen thuis was, kon ik niet douchen zonder hartverscheurend gehuil op de achtergrond. Ik werd een kei in op z'n allersnelst douchen.

De eerste maanden hebben we avonden om-en-om met Linde in onze armen op de bank gezeten tot we zelf naar bed gingen. Een tijd lang vonden we dit geen probleem, verliefd als we op haar waren. Slapen in de co-sleeper ging goed in de nacht als wij ernaast lagen. Uiteindelijk wilden we haar toch graag gewoon naar bed kunnen brengen.

In de co-sleeper kon dat inmiddels niet meer, omdat ze er al uit kon buikschuiven, dus we kochten een ledikant. Het leek me een mooi moment om Linde op haar eigen kamer in haar eigen bed te leggen als het babybedtijd was. Zo bedacht, maar niet zo gedaan...

Het bleek een enorme uitdaging Linde te leren om in slaap te vallen in haar eigen bed. Ze kon hartverscheurend huilen en gillen. Ze hield dit heel lang vol als we haar niet toch optilden om haar te troosten. Zingen, aaien, zachtjes tegen haar praten, het hielp allemaal niks. Afschuwelijk vond ik het! Haar in slaap sussen en dan in bed leggen, was ook geen oplossing, want vaak werd ze dan meteen weer wakker. Als ze na heel veel drama eenmaal sliep, werd ze 's nachts vaak 4 of 5 keer wakker. Ik gaf nog borstvoeding, dus probeerde ik haar te voeden en weer in bed te leggen om verder te slapen. Soms werkte dit, maar vaak begon het drama om in slaap te vallen weer van voren af aan. Daar zaten we dan weer, meerdere keren per nacht. Op een bepaald moment waren we uitgeput en ten einde raad.

Ik kocht een boek over slaap en slaaptraining van baby's en las het zo snel mogelijk uit om ermee aan de slag te kunnen. De tips die erin stonden, hadden niet de gewenste uitwerking. Linde bleef huilen en gillen, terwijl in het boek stond dat dat er bij deze methode niet bij hoorde. Het voelde ook echt niet goed om haar te laten huilen.

We schakelden de hulp in van een slaapcoach. Ze dacht met ons mee en samen maakten we een slaapschema. We gingen ervoor om dit zo goed mogelijk uit te voeren.

Het huilen zette door, elke keer weer als we Linde naar bed brachten. Ze gooide uitdagend spenen uit bed en dwong ons zonder woorden om ze op te rapen en weer aan haar te geven. Ze begon van frustratie aan haar bed te knagen. De hele trukendoos ging open. We legden haar in een campingbedje, want daar kon ze geen verf van opeten en geen spenen door de spijltjes gooien. Wat we ook deden, het bleef een strijd voor het slapengaan.

De bedoeling van de slaaptraining was dat Linde zelf in slaap zou vallen, zonder onze aanwezigheid in haar slaapkamer. Daar werk je naartoe door steeds wat verder bij haar vandaan te gaan zitten terwijl ze gaat slapen. Linde werd alleen maar nóg hysterischer als wij uit zicht verdwenen of alleen maar verder bij haar bed vandaan gingen zitten

Als iemand mij een schema geeft of dingen met me afspreekt, ben ik erg plichtsgetrouw. Dit zorgde ervoor dat ik, tegen mijn zin en gevoel in, Linde langer liet huilen dan ik eigenlijk wilde. Een keer stond ze zo lang te huilen dat ze van vermoeidheid omviel in haar bed met haar hoofd tegen de rand. Verschrikkelijk vond ik het. Ik voelde me zo schuldig. Omdat ik het zover had laten komen en omdat het niet lukte om haar rustig in in slaap te laten vallen. Ik ben er zo verdrietig en wanhopig door geweest.

Ouders van jonge kinderen komen voor dilemma's en problemen te staan. Eerder kon ik heel stellig en oordelend zijn. Ik las laatst de uitspraak: 'ik was een hele goede moeder, tot ik moeder werd'.

Daar herken ik me wel in! Na het niet-en-weinig-slaap-dal waar we doorheen zijn gegaan, begrijp ik hoe hopeloos je soms kunt zijn en dat je af en toe keuzes maakt die anderen niet begrijpen. Iedereen heeft een mening en goede raad, maar ook dat kan soms heel vervelend zijn. Als je zó moe en hopeloos bent, wil je eigenlijk alleen maar een oor om tegen te klagen en een troostende arm om je heen.

Uiteindelijk besloten we samen dat we niet wilden dat Linde nog langer zo zou huilen en gillen bij het naar bed brengen en voor ze in slaap viel. De aanpak van de slaapcoach en het boek lieten we los. We bleven bij haar zitten tot ze sliep - ook als ze middenin de nacht wakker werd, hielpen we haar weer in slaap door bij haar te blijven. Allebei zaten we er wel eens doorheen, maar gelukkig hadden we dat om-en-om. Terugkijkend ben ik erg trots op ons en hoe we samen door deze pittige tijd heen zijn gekomen.

Heel langzaam ging het beter en viel Linde steeds rustiger en makkelijker in slaap. De hysterie was in elk geval verdwenen, ze voelde zich comfortabel in haar eigen bed. Ze werd minder vaak wakker in de nacht. Na zo'n 16 maanden (!) sliep ze af en toe een nachtje door. De vlag kon uit!

Het heeft lang geduurd en ik heb me vaak hopeloos gevoeld. Ik vroeg me af of het ooit leuk zou worden om haar naad bed te brengen. Gelukkig kan ik nu zeggen dat dat zo is. Linde vindt het tegenwoordig heerlijk om in bed te liggen, dat had ik twee jaar geleden nooit gedacht!

Bij onze tweede dochter Myrthe wilde ik het vanaf het begin goed aanpakken. Ik wilde haar helpen zelf in slaap te vallen in een eerder stadium dan we met Linde begonnen zijn. Dit is gelukt. Uiteraard zijn er ups en downs (tandjes, vaccinaties, sprongetjes), maar ik durf wel te zeggen dat we met rust en vertrouwen nu een makkelijker proces doorlopen. Sowieso merk ik dat je bij een tweede kindje beter weet wat je kunt verwachten en hoe je kunt anticiperen. Het zorgt ervoor dat ik meer ontspannen ben en niet meer wanhoop. Ik weet nu dat alle moeilijke fases ook weer voorbij gaan.

Als enig kind maak je met je ouders alles als eerste, maar ook als enige mee. De focus ligt altijd op de ontwikkeling van dat ene kind.

Ik vind het bijzonder nu mee te maken hoe het is om een tweede kind op op te zien groeien en te ervaren hoe dat verschilt van de eerste. Onze tweede dochter is een ander kind dan de eerste, maar wij zijn ook andere ouders door de ervaringen die we al hebben opgedaan.