Over(be)vallen
Winnie the Pooh zei het mooi: 'De kleinste dingen nemen in je hart soms de meeste ruimte in.' Toen wij na lang wachten eindelijk een kindje verwachtten, waren we zó blij en opgetogen! Ik had ernaar verlangd en uitgekeken om moeder te worden. Ik was er hélemaal klaar voor!
Uiteraard kregen we allerlei gevraagde en ongevraagde adviezen en opmerkingen, zoals: 'Geniet nog even van die tijd voor jezelf en met z’n tweeën.'. 'Straks word je geleefd.’ 'Geniet van je nachtrust.' En ga zo maar door.
Ik hoorde het aan, maar ik kon eigenlijk niet wachten tot onze dochter geboren werd.
Als ik de foto's van de eerste uren na de geboorte van Linde zie, komen alle gevoelens van geluk en trots weer terug. Ik vond het zo bijzonder en mooi om te merken hoe mijn hart volstroomde met onvoorwaardelijke liefde vanaf het eerste moment dat ik haar zag en vasthield.
Toch was er ook een keerzijde. Linde was bij haar geboorte erg klein en had niet voldoende kracht om te drinken. Geen onbezorgde start dus. Het duurde ruim een week voor ze genoeg kracht had om goed te drinken en mijn melkproductie goed op gang was. Mijn vastberadenheid om borstvoeding te geven, sleepte me door al het kolven heen. Koste wat het kost wilde ik alles doen wat nodig was voor mijn baby.
Ons leven stond totaal op z'n kop. Alle adviezen, opmerkingen en clichés bleken te kloppen. Weinig slaap, veel zorg, veel luiers verschonen en wassen, wassen, heel veel wassen... En de grap is, weet ik nu: de zorgen houden niet meer op!
Door mijn perfectionistische karakter wilde ik alles zo goed mogelijk doen.
De kraamhulp gaf voor ze weg ging de wijze raad af en toe de boel de boel te laten en minder hoge eisen aan jezelf en het huishouden te stellen. Ik vond dat best wel lastig en gunde mezelf soms (te) weinig rust. Achteraf denk ik dat dit me voor een deel het genieten van die tijd heeft 'gekost'. Daarom heb ik na de geboorte van onze tweede dochter geprobeerd mijn lat iets lager te leggen.
Het liefst lag Linde de hele dag in onze armen of in de draagdoek. Ze kon hartverscheurend huilen als we haar even neerlegden. Dus droegen en knuffelden we haar naar (haar) behoefte - ze had veel last van krampjes tot ze een maand of drie was. Het voelt zo naar om haast niks te kunnen doen als je baby pijn heeft.
De zorgen voor en om ons kleine meisje overvielen me soms behoorlijk. Ik dacht zo ontzettend klaar te zijn voor het moederschap en had er zo naar uitgekeken, maar toch viel het rauw op m'n dak.
Veel van mijn vriendinnen liepen 'een kindje voor' en hadden al een tweede. Een aantal keer hoorde ik hen zeggen dat ze niet snapten waar ze zo druk mee waren toen ze nog maar één kind hadden.
Ik begreep eigenlijk niet hoe je dat voor elkaar moest krijgen: de zorg voor twee of meer kinderen, laat staan voor een tweeling! Mijn respect voor alle moeders (en vaders natuurlijk) rees de pan uit. Helemaal voor alleenstaande ouders!
Ik vind het bizar hoe erg je heen en weer geslingerd wordt tussen intens geluk en genieten en soms ook wanhoop over hoe iets, slapen bijvoorbeeld, ooit nog goed moet komen.
In mijn vorige blog kon je lezen hoe wij het te verduren kregen met slaaptekort en -moeilijkheden. Het was soms niet te geloven dat er licht (of slaap) aan het einde van de tunnel was.
Gelukkig weet ik inmiddels uit ervaring dat de problemen die je tegenkomt zich ook weer oplossen. Het een kost meer inspanning dan het ander, maar de uitdagingen verschuiven met de tijd. Zo wordt het ouderschap nooit saai! ;)
Aan de ene kant vond ik het heftig om moeder te worden, maar het geluk en genieten en de liefde voor je kind overheersen alles. Mijn diepste wens is twee keer uitgekomen! Het is alles en meer dan ik had verwacht.
Deze foto is een paar uur na de bevalling van Linde gemaakt.