Hoe deed/doe ik dat?

Van mijn vijftiende tot mijn twintigste heb ik heel veel opgepast. Ik had een stuk of acht oppasadressen, sommigen met één kind, maar de meesten met twee of drie kinderen. Soms kwam ik als de baby's of kinderen al in bed lagen, maar andere keren at ik met de kinderen en bracht ik ze daarna naar bed. In mijn eentje.

Met al die adresjes had ik vaak een druk schema en ook regelmatig dubbele aanvragen. Ik vond het een heel leuke manier om wat bij te verdienen. De meeste kinderen waarop ik paste zijn inmiddels de 20 al gepasseerd. Als ik me dat bedenk, voel ik me echt oud! Het geeft ook aan dat het al een behoorlijke tijd geleden is.

Op mijn neefje paste ik een jaar lang één dag per week, vanaf dat hij drie maanden oud was (we schelen 19 jaar). Ik herinner me weinig bijzonderheden over het naar bed brengen, terwijl hij volgens mijn tante geen hele makkelijke slaper was. Mijn tante bereidde alles altijd goed voor en maakte meestal een schema voor de voedingen en slaapjes. In mijn herinnering lukte het altijd goed om dat op die manier uit te voeren en te organiseren.

Nu ik zelf kinderen heb, vraag ik me regelmatig af hoe ik dat ook alweer allemaal deed. Hoe bracht ik drie kinderen naar bed, waarvan één baby? Gingen de kinderen makkelijk slapen? Waren ze wel eens verdrietig? Het gekke is dat ik het me niet meer zo precies herinner. Volgens mij ging het altijd redelijk rustig en gecontroleerd, ook bij de gezinnen met hele jonge kinderen of baby's.

In mijn eerdere blog 'Slaap kindje, ga nou slapen' schreef ik over de moeilijkheden die wij als jonge ouders tegenkwamen bij het slapengaan. Ik voelde me al bezwaard om mijn ouders onze oudste dochter naar bed te laten brengen, omdat het nooit makkelijk ging.

Nu we twee dochters hebben, lukt het eigenlijk nog maar net om ze in mijn eentje in bed te leggen. Ze hebben allebei zo hun behoeften, vaste routines en wensen bij het slapengaan. Als we dat allemaal zo uitvoeren, gaat het naar bed brengen 's avonds meestal vrij rustig, maar ze zijn allebei heel gevoelig voor als het anders verloopt dan ze gewend zijn.

Tot nu toe hebben we nooit een oppas gevraagd, buiten mijn ouders om. Ongetwijfeld zal het ook met mij/ons te maken hebben, ik vind het best lastig en spannend om de zorg uit handen te geven aan iemand anders. Aan de andere kant voel ik me ook al snel bezwaard naar ons dochters en een eventuele oppas, voor als het niet soepel zou lopen.

Gezien het grote aantal oppasadressen, hadden de ouders van mijn oppaskinderen minder moeite dan ik om de zorg uit handen te geven. Als ik naar mijn vriendinnen met kinderen kijk, gaat de één er makkelijker mee om dan de ander. Misschien heeft het ook te maken met hoe je kinderen (gaan) slapen.

Ik ben heel benieuwd of andere ouders van ingewikkelde slapers ook minder snel een oppas vragen. Of zijn er ook ouders die er maling aan hebben en de oppas en kinderen het gewoon maar uit laten zoeken? Ik vind dat persoonlijk erg moeilijk...

Laatst stond er een diner gepland. Mijn man en ik hadden gereserveerd bij een heerlijk restaurant in de buurt. Mijn ouders gingen oppassen. We keken er echt naar uit.

Toen werden allebei onze dochters ziek en niet zo'n beetje... Voor ons was de keuze snel gemaakt, we gingen niet uit eten. Het voelde niet goed om weg te gaan als de meisjes zo ziek waren. Ik vond het ook bezwaarlijk om mijn ouders op te laten passen op zulke zieke kinderen. Daarnaast waren we zelf afgepeigerd door de gebroken nachten.

Áls we dan uit eten gaan, wil ik er wel van kunnen genieten! Dus dat etentje ligt nog in het verschiet.

Onze dochters zijn nu wat groter (1 en 3 jaar) en er is meer rust wat het slapen betreft. Ik ben dus nu aan het nadenken over wie we, buiten mijn ouders om, eens kunnen vragen om een keertje op te passen in de avond. Eerst gaan we het maar eens uitproberen als de meisjes al op bed liggen. Er is nu meer mogelijk met de versoepelde maatregels. Na kinderbedtijd kun je ten minste ook weer meer kanten op.

Hoezeer ik ook geniet van deze fase met kleine kinderen - het lijkt me ook zo fijn om iets flexibeler te zijn en wat meer leuke dingen te kunnen plannen.