7 weken naar Australië

Mijn ouders hebben het enig-kind-zijn tijdens vakanties vaak ondervangen door langere tijd op een camping te blijven – dan had ik ruim de tijd om nieuwe vriendjes te ontmoeten. Of ze spraken ergens af met vrienden mét kinderen. Zo voelde ik me tijdens vakanties niet eenzaam. Tot die keer dat we naar Australië gingen. Dat was op zich natuurlijk fantastisch, maar ik kreeg tijdens die reis ook enorme heimwee.

Mijn ouders komen allebei uit een gezin met meerdere kinderen. Mijn vader komt uit een gezin met drie, hij is een nakomertje. Bij mijn moeder is de familie wat complex, ze heeft 2 zussen en 6 halfbroers en -zussen. Zij is de oudste. Het zusje onder haar, mijn tante dus, is geëmigreerd naar Australië toen ik een jaar of 8 was. Mijn tante en ik zijn jarig op dezelfde dag. We hebben een speciale band. Ze voelt voor mij een beetje als een tweede moeder, misschien nog meer omdat ze zelf geen kinderen heeft.

Toen ik 13 was, ging ik met mijn ouders 7 weken naar Australië in de zomervakantie. We hebben eerst een tijd bij mijn tante doorgebracht, haar vrienden ontmoet en de omgeving uitgebreid gezien. Daarna reisden we met een camper van Uluru naar Darwin. We hebben heel veel moois gezien, het was een indrukwekkende reis.

Tijdens mijn basisschooltijd vertrokken we iedere zomer met de tent naar Frankrijk of Corsica. Heerlijke vakanties waren dat. Ik voelde me nooit eenzaam, er waren eigenlijk altijd kinderen om leuke dingen mee te ondernemen op de campings. Ook spraken we wel eens af met vrienden van mijn ouders met kinderen, zoals mijn bonusfamilie er waren dus altijd veel grote mensen én kinderen om ons heen.

De reis naar Australië was wat dat betreft heel anders. Ik was 7 weken lang alleen met mijn ouders en mijn tante. Super fijn en lief gezelschap, maar ik kreeg het er na een aantal weken toch moeilijk mee dat ik met alleen maar volwassenen omringd was. Tijdens de camperreis zag ik wel andere kinderen, maar omdat we op doorreis waren, was er geen mogelijkheid iets op te bouwen en had ik weinig sociale contacten, behalve met mijn ouders. Maar… ik kreeg wel contact met een babydolfijn.

Mijn tante hoorde van kennissen dat in de vissersbaai van Tin Can Bay iedere dag dolfijnen kwamen. De vissers daar hadden een keer een gewonde dolfijn geholpen. Sindsdien kwam de dolfijn elke dag terug en vaak kwamen er anderen mee. Je kon er emmertjes vis kopen en de dolfijnen voeren.

Toen wij daar waren, was het winter in Australië. Het water was ijskoud, maar ik moest en zou erin toen ik twee dolfijnen zag, een moeder met een kleintje. Het kleine dolfijntje vond mij erg interessant. Ze bleef maar voor me hangen in het water en maakte lieve snatergeluidjes. Ik mocht haar uitgebreid aaien. Ik kreeg er geen genoeg van. Mijn tenen waren blauw toen ik uiteindelijk het water uitkwam!

Na een aantal weken kreeg ik enorme heimwee. Ik had dat nog nooit ervaren. Mijn ouders konden mijn tranen moeilijk verdragen en stelden voor om een vriendinnetje in Nederland te bellen. Dat was in die tijd best duur, maar dat speelde even geen rol. (Wat een andere tijd was het toen zonder Facetime en Whatsapp!)

Het telefoontje hielp enorm. Ik heb een half uur met mijn vriendin gekletst en vertelde over wat we hadden gezien en gedaan: krokodil opgetild, koala geknuffeld, dolfijnen geaaid, in een vliegtuig zo klein als een bus gevlogen… Toen ik alles zo opsomde, realiseerde ik me weer hoeveel mazzel ik had dat ik daar was. Dat ene telefoontje loste veel op. Daarna kon ik met frisse moed de rest van de reis beleven en nog bewuster genieten.

En tot mijn geluk kwamen we een paar dagen na mijn heimweedip een reisgezelschap tegen met meerdere gezinnen met kinderen. We trokken een aantal dagen met ze op – ik genoot intens van het contact met leeftijdgenoten. Samen zwemmen bij prachtige watervallen, een spannende off-road-trip waarbij wij als onervaren offroaders met onze camper tussen de anderen in mochten rijden. Van dat deel van de vakantie is me vooral bijgebleven dat je als kind zo makkelijk contact maakt en het snel gezellig hebt met andere kinderen.

Mijn Engels heeft tijdens die reis een enorme boost gekregen. Australische vrienden van mijn tante zeiden dat ze mijn Engels beter vonden dan dat van mijn ouders. Dat vond ik natuurlijk heel cool!

Na de camperreis hebben we ook nog een aantal dagen gezeild op het Great Barrier Reef. Prachtig was het. We overnachtten in Turtle City. Iedere paar seconden kwam er een schildpadkopje boven water om lucht te happen. Zo‘n lief gezicht.

Een andere nacht gingen we voor anker in een baai waar in het donker lichtgevend plankton was. Het water lichtte magisch mooie op als het in beweging kwam. Ik bleef maar met een pikhaak in het water roeren.

We maakten de reis in een tijdperk zonder e-books en tablets. De stapel boeken die je voor 7 weken mee kunt slepen, is beperkt, zeker als je ook nog gaat trekken. We hebben eindeloos veel kaartspelletjes gespeeld.

Na het emotionele afscheid van mijn tante vond ik het ook weer heel fijn om naar huis te gaan. Op Schiphol werden we opgewacht door mijn opa en oma. Mijn moeder vertelt nog wel eens dat de tranen letterlijk uit mijn ogen spoten. Zo blij was ik om mijn oma weer te zien!

De reis naar Australië was een prachtige ervaring. Ik kan niet wachten tot wij een keer met ons gezin naar mijn tante kunnen reizen om haar daar op te zoeken, en samen het land te bewonderen.

1. .